, ,

Reading-Opleiding – Dag 18

Met het lood in mijn schoenen, kom ik een klasgenootje tegen die deels wist wat ik heb meegemaakt deze zomer. Ik vertel haar kort wat er daadwerkelijk gebeurd was en waarom ik nu twijfel of ik deze dag van de readingopleiding ga voltooien. Het helen van overleden zielen, is nou niet iets waar mijn hoofd naar staat, zo kort na het overlijden van mijn schoonvader.

In de kantine van Djoj, verteld de docent over het bestaan van leylijnen op aarde. Leylijnen zijn energielijnen van de aarde. Leylijnen lopen horizontaal en verticaal over de aarde en waar ze elkaar kruisen zijn energetische kooppunten. Maar ook zijn er leylijnen die hun eigen weg volgen. In een leylijnenknooppunt is de energie sterker te voelen. Het soort energie verschilt per leylijn en in een knooppunt komen dus 2 of meerdere soorten energie bij elkaar. Dat zorgt voor energieknooppunten met ieder hun eigen kwaliteit.
Het sterkste knooppunt van leylijnen in Nederland ligt in Rotterdam, niet ver van ons lescentrum in Hillegersberg.

In de Hillagondakerk ligt een knooppunt van 13 verschillende leylijen bij elkaar en het was voor ons de opdracht om die energie in de kerk te gaan voelen. We moesten proberen te voelen wat die energie met ons deed en waar het in ons lijf heling bracht. De Hillagondakerk is normaal niet open voor iedereen, maar vanwege Open Monumentendag mochten we er nu in. Zodra ik door de kerk loop voel ik me onrustig. Ik zie op een schilderij de naam Wassenaar en bij de overlegkamer zie ik een glas in lood raampje met de naam Johannes.
Mijn vader, voornaam Johannes, ligt begraven bij een kerk ik Wassenaar. De tranen lopen zacht over mijn wangen en ik besluit de kerk uit te lopen naar een reusachtige beuk uit 1905 die tussen de graven rondom de kerk staat.

De docente komt bij me zitten en ik vertel haar wat er gebeurde in de kerk. Ik vertel haar ook wat er zich 10 augustus heeft afgespeeld en de impact daarvan op ons gezin. De docent komt tijdens het verhaal erbij staan. Dan vertel ik ook dat ik in de war ben, en boos. Als het contact maken met overleden spirits mijn talent is, waarom kan ik mijn schoonvader dan niet nog enkele vragen stellen over zijn dood en zijn welzijn nu? Waarom lukt het me niet? De docent geeft aan dat het me wel lukt, en ik moet mijn ogen sluiten. Op het moment dat ik van de docent een hartsverbinding moet maken tussen mij en mijn schoonvader, voel ik dat hij dichtbij is. De docent bevestigd dit, doordat hij aangeeft dat er een kleine gezette man bij me is. Hij geeft aan dat ik die hartsverbinding sterker moet maken en dan moet kijken wat er gebeurd. Ik voel een enorme liefde en trotsheid. Mijn schoonvader hield ongelooflijk veel van zijn kleinzoon. Dat was zijn alles op het laatst in zijn leven. Daar voel ik die enorme liefde en trotsheid voor. Mijn schoonvader heeft bewondering hoe goed zijn kleinzoon zich heeft staande gehouden de afgelopen tijd. Dan wil mijn hoofd iets vragen aan mijn schoonvader, maar ik voel het antwoord al. Hij is rustig en heeft vrede met zijn heengaan. Hij heeft onbewust geweten dat hij zou sterven.

Als ik mijn ogen weer open, verteld de docent dat dit proces van contact maken met overleden spirits mij zo eigen is. Mijn heldere weten en helderziendheid zijn niet voor niets zo sterk ontwikkeld zegt de docente er achter aan. Dan verteld de docent dat er ook een trauma is vanuit een vorig leven waarom ik niet meer gebruik maak van dit talent in mijn huidige leven. Iets weerhoudt mij om contact te maken met overleden spirits. Via een aanraking met de wijze oude beuk uit 1905, kom ik terug in een vorig leven waarbij ik verantwoordelijk ben voor de dood van enkele personen. Ik hoor de woorden “YOU DID THIS!”. De docent geeft aan dat dit klopt en vraagt me te kijken wat er dan gebeurd is. Ik merk dat ik deze oefening moeilijk vind. Ik voel dat ik getrokken wordt door donkere energien. Ze willen me naar het donkere hiernamaals trekken. Dan roepen ze steeds “You did this!”. Dode boze zielen, trekken aan me omdat ik verantwoordelijk ben voor hun dood. De docent geeft aan dat ik ze niet zelf gedood hebt, maar die mensen in de val gelokt heb die zou leiden naar hun dood. Ik heb het vertrouwen van hen geschaad. Door mijn excuus aan te bieden voor deze gebeurtenis, stopt het getouwtrek en worden de donkere zielen gevuld met licht.

Als ik mijn ogen open, geeft de docent aan dat het contact maken met overleden spirits er ook voor zal zorgen dat andere spirits of energieën zullen komen. Ik kan ze echter aan.

Die middag lopen we nog even in het Laagse Bergse Bos met zelfgemaakte wichelroedes om de energiebanen van de aarde te voelen. Dan doen we een groepshealing op overleden zielen. Ik ben moe van de ochtend en met moeite kan ik bij de oefening blijven, maar ik sta niet meer stil bij mijn schoonvader. Ik ben blij als we die middag ruim een uur eerder ophouden dan gebruikelijk. Die avond val ik uitgeput in slaap.

Myst

/door
,

Zomervakantie,……

Na de laatste les, besluit ik in de zomervakantie me te richten op het contact met mijn zielendier; de kristallen draak. Ook houd ik me bezig met wat innerlijke kind werk.

Het boek van Susanne Hühn – Het helen van je innerlijke kind spreekt me aan en ik lees het door. Dankzij het boek ga ik op zoek naar oud speelgoed waar ik vroeger mee speelde om zo een beter beeld te kunnen krijgen van het kind dat ik vroeger was. Het valt me op dat ik heel erg van My Little Pony, de troetelberen, poppels en troeliewoelies hield. Knuffelbeesten en magische figuren kon ik eindeloos mee spelen. Ik bevond me graag ik de magische wereld van die wezens. Met name poppen vond ik niks. Helaas hebben mijn ouders niks bewaard van mijn oude speelgoed en via marktplaats tik ik wat troetelberen, en My Little pony’s op de kop. Ik voel me stukje bij beetje weer dat kind dat prachtige magische werelden kon bedenken.

Ondertussen mediteer ik ook met wat drakenmuziek dat ik via YouTube vind. In één van mijn meditaties leg ik contact met mijn zielendier en kom ik achter de naam van mijn kristallen draak. Ik ben één met de draak en vlieg hoog en snel door de luchten van magische werelden. Ik voel dat ik de beschermer ben van alle magische wezens in die werelden.
Ik voel mijn hartchakra beter en ben blij dat ik mijn kinderlijke fantasie weer mag laten stromen.

Dan,….. komt 10 augustus.

De dag dat we mijn schoonvader levenloos aantroffen in zijn tuinhuisje.
De paniek, het 112-gesprek en de reanimatie-poging van mij en mijn man heeft mijn zoontje van vier allemaal op kleine afstand aanschouwd. De impact van deze gebeurtenis was niet alleen groot bij ons volwassenen, maar ook bij onze zoon.
Vanwege de enorme impact bij onze zoon, hebben we besloten hem mee te nemen in het rouwproces. We hebben mijn zoontje afscheid laten nemen van zijn opa in het uitvaartcentrum en ook het afsluiten van de kist gevolgd door de crematieplechtigheid heeft hij volledig bijgewoond.
De dood hebben wij uitgelegd als het lichaam dat niet meer werkt op deze fysieke aarde. De ziel van zijn opa is licht geworden en daar kan hij mee praten als hij maar wil. Als hij opa wil zien, kan hij ’s nachts omhoog kijken naar de sterren.
We praten openlijk over onze gevoelens en emoties en proberen mijn zoontje ruimte te bieden om ook zijn gevoelens te uiten door met hem te knutselen en te praten over de dood. Nu een maand verder, gaat het gelukkig redelijk met mijn zoontje. Naar bed gaan is nog een drama, want hij wil niet alleen “achterblijven”, maar die angst zal langzaam moeten slijten. Tot die tijd slaapt hij met de deur open en een lichtje in zijn kamer.

Drie weken later ben ik echter nog enorm aan het worstelen met mijn eigen ervaringen van 10 augustus.
Op het moment dat ik de hulpverlener van 112 aan de lijn had en ik aangeef dat ik kan reanimeren vanwege mijn EHBO-diploma, voelde ik een innerlijke weerstand opkomen en de woorden “niet doen meisje.” Ik voelde gelijk een schuldreactie, want waarom voelde ik weerstand om mijn schoonvader te reanimeren? Ik begrijp het niet. Pas na de crematieplechtigheid komt op het moment dat ik alleen thuis ben de realisatie binnen dat ik mijn schoonvader heb horen praten. Als spirit wilde hij niet dat ik hem zou reanimeren. Hij vond het goed zo. Op het moment dat ik me dit realiseer kunnen de tranen eindelijk vrijelijk over mijn wangen rollen en kan ik mijn emoties laten gaan.

Dan nemen boosheid en frustratie bezit van mij. Heel vaak heb ik in de opleiding te horen gekregen dat communiceren met overleden spirits een talent zou zijn van mij. Ik heb mijn schoonvader gevoeld en gehoord, maar waarom kan ik niet zelf bepalen wanneer dit gebeurd? Waarom overkomt het me, in plaats van dat ik er grip op heb? Ik zit met zoveel vragen aan mijn schoonvader.

Ik twijfel ineens aan mijn vermogens en gevoelens. Ik voel me gevangen in een soort twilightzone. Veel vrienden vragen hoe het met me gaat, maar ik heb geen antwoord. Ik weet het niet, ik zie het niet, ik begrijp het niet. Dus ik heb geen antwoord. Ik beluit de docenten te mailen dat ik midden in een rouwproces zit, met een kind dat ook een trauma moet verwerken.

Ik geef aan dat ik niet weet of ik de eerste lessen in september bij ga wonen. De docenten geven aan dat de eerste dag in het teken zou staan van het voelen en lezen van leylijnen, maar ook dat we een healing zouden gaan geven aan overleden spirits. Ze adviseerden mij om wel te komen, omdat leylijnen heel helend kunnen werken, maar gezien de healing op overleden spirits twijfel ik.

Ik twijfel dagenlang of ik moet gaan…

Met het lood in mijn schoenen, mijn lunch klaargemaakt en ingepakt door mijn man, sta ik zaterdag 8 september voor Djoj waar we ons verzamelen die dag voor de Reading-opleiding….

Myst

/door
, ,

Reading-Opleiding – Dag 17

Deze keer beginnen we de dag met een Hara-energieoefening. Dit is een krachtigere manier dan een gewone gronding om de energie weer te kunnen laten stromen in ons systeem. We visualiseren dat we het beste uit de aarde en de kosmos halen dat we op dit moment nodig hebben om het beste hier op aarde te kunnen geven. Zonder dat ik weet waarom, word ik emotioneel tijdens deze oefening.

Vlak daarna gaan we verder met een visualisatieoefening waarbij we gaan kijken naar onze missie in het leven hier op aarde. Ik voel dat mijn hart- en keelchakra compleet blokkeren. Deze blokkade is zo erg dat ik hartkloppingen en enorme keelpijn krijg. Ik voel me zodanig oncomfortabel dat ik mijn ogen open, en heen en weer schuif in de stoel waarin ik zit. Terwijl de docent verdergaat met de oefening komt de docente mij helpen. Ze helpt de energie weer door mijn hartchakra te laten stromen, en ik moet zachtjes huilen. Ze fluistert in mijn oor dat ik een innerlijk kind trauma heb waarbij schuldgevoelens naar binnen zijn geslagen. Ik kon mijn ouders niet gelukkig maken als kind, maar daar voelde ik me wel verantwoordelijk voor.

Als het pauze is, eet iedereen in kleine groepjes buiten, maar ik nestel me even op de bank in de woonkamer bij de docenten. Ik voel me moe, emotioneel en gefrustreerd. Waarom blokkeer ik toch steeds als het gaat om mijn zielenmissie hier op aarde? Waarom weet ik nog steeds niet zo goed wat ik moet doen? Dan komt de docent naast me zitten en vraagt of het gaat. Ik vertel hoe ik me voel en dan vraagt hij of hij me mag helpen. De docent legt zijn hand op mijn hartchakra op mijn rug. Ik voel dat mijn hartchakra zich ontspant en dat voelt enorm onwennig. Dan komt er ineens een enorme power uit mijn hartchakra aan de voorkant. Ik voel enorm veel licht stralen en zachtjes lopen de tranen weer over mijn wangen. Als ik mijn ogen open, zie ik ook dat de docent tranen over zijn wangen heeft lopen. Hij zegt dat zo’n enorme power vast zetten in mijn hartchakra, ook echt een enorme power vraagt. Het is een heel sterk verdedigingsmechanisme dat ik ontwikkeld heb om mijn voortbestaan te kunnen waarborgen. In dit leven, maar zeker ook vorige levens. Nog voordat ik een vraag kan stellen, loopt de docent weer naar de rest en beginnen we weer met de les.

In de middag geven we elkaar een reading. We moeten in de reading specifiek kijken naar het zielendier van de ander en diens tegenhanger. Wat vertellen deze dieren ons over de ander?

Aangezien ik moe ben en even moet opladen, vraag ik of mijn klasgenoot wil beginnen met de reading. Ze ziet in eerste instantie een vlo en we krijgen onmiddellijk de slappe lach. Ze geeft aan dat de vlo de tegenhanger is van mijn zielendier, want ze voelt heel duidelijk dat de vlo niet mijn zielendier is maar de tegenhanger. De vlo is mijn manier om hier op aarde mijn zielendier te beschermen. De vlo is klein, springerig en kan knap hoog springen voor zo’n klein beestje. Is het ergens niet fijn om te blijven? Dan hop ik ergens anders heen. De docent loopt voorbij, blijft staan en luistert geanimeerd. Dan vraagt hij aan mijn klasgenootje of zij dit als mijn zielendier zag. Zij geeft aan dat ze mijn zielendier niet kan zien. De docent besluit haar op weg te helpen en komt erbij zitten. Mijn klasgenoot geeft aan dat ze geen beest te zien krijgt, alleen maar licht. Ze heeft het gevoel dat mijn zielendier niet van deze planeet afkomstig is. Op dat moment besef ik me dat ik wel weet wat mijn zielendier is wat zij moet zien, maar ik hou mijn mond. Mijn klasgenootje geeft weer aan dat ze heel veel licht ziet, maar daardoor verblind wordt. De docent geeft aan dat ze haar frequentie moet verhogen (lees bewustzijn). Dan praat mijn klasgenootje over een enorme power, en licht, maar ook dat ze ergens doorheen kan kijken. Net als door de vleugels van een libelle. Ze voelt dat ik heel snel naar de kosmos kan reizen, maar ook heel snel weer naar de aarde. Ik weet precies waar heling nodig is. Maar wat voor een zielendier dat is,……..
Dan vraagt de docent of ze wellicht naar een kristallen draak kijkt. Ik voel enorme erkenning in mijn lichaam en bij mijn klasgenootje stromen tranen uit haar gesloten ogen. Ze knikt ja, en zegt dat dat precies is wat ze nu kan zien. Ze kende dit wezen niet, maar nu de docent er een naam aan gaf, kon ze hem zien. Het is een dier uit de vijfde dimensie en inderdaad niet van aarde. “Je hebt een hoge trilling nodig in je bewustzijn wil je dit zielendier kunnen zien”, legt de docent uit. Als mijn klasgenootje haar ogen opent en mij aankijkt, zegt ze enorm geroerd te zijn door mijn zielendier.
Zo krachtig, puur en mooi. Ik kan niet anders dan haar bedanken voor deze erkenning en dus mooie reading.

De reading die ik mijn klasgenoot geef, is net zo bijzonder. Als de les al een paar dagen voorbij is, besluit ik mijn klasgenootje nog even te appen dat ik onder de indruk was van haar mythische zielendier en dat ik daar wat informatie over had gevonden op internet. Dan krijg ik terug dat ook zij nog zo geroerd was door mijn zielendier.

Wat maken we toch bijzondere dingen mee in deze opleiding.

Myst

/door

Reading-Opleiding – Dag 16

Vlak voor de grote zomervakantie hebben we nog een heel weekend les. De bestudering van karakterstructuren stond centraal. De docent legt uit dat we allemaal onze eigen ‘knopjes’ hebben. Als er zich bepaalde situaties voordoen, zullen ongemerkt onze knopjes ingedrukt worden en reageren we zoals we altijd reageren. Dit zorgt ervoor dat we herhaaldelijk hetzelfde gedrag vertonen, al willen we het soms echt anders doen. Dit wordt veroorzaakt door karakterstructuren.

Vervolgens krijgen we een bijzondere visualisatieoefening, waarin we terug gaan naar een situatie die zich de afgelopen week heeft afgespeeld. In die situatie werden we getriggerd tot een bepaalde reactie zoals boosheid of verdriet.

Onmiddellijk komt een ruzie met mijn moeder bij mij op. Bij mijn moeder staan een aantal babyspullen opgeslagen omdat we in ons huis daar geen plek voor hebben. Ik heb al een aantal keer aangegeven dat ik het niet fijn vind dat die spullen worden uitgeleend. Mijn man en ik hebben hard gewerkt om alles bij elkaar te krijgen en we waren nog aan het nadenken of we die spullen in de toekomst nog een keer nodig zouden hebben. Ook vinden wij het gewoon niet fijn om spullen uit te lenen aan mensen. Toch kwam ik erachter dat mijn moeder een loopauto ongevraagd had uitgeleend aan een vriendin van haar. Ik confronteerde mijn moeder met het feit dat ik daar niet zo van gediend was. Mijn moeder was echter van mening dat ze gerechtigd was de loopauto uit te lenen, omdat ik hem op het ogenblik niet gebruikte. Ik probeer haar nog meerdere keren duidelijk te maken dat wij gewoon niet willen dat onze spullen worden uitgeleend, maar dat ze het op zijn minst had kunnen vragen of ze de loopauto mocht uitlenen. Dan geeft mijn moeder aan dat zij alleen maar goed wilde doen en ik me niet moet aanstellen. Als ik zeg dat haar reactie me in het verkeerde keelgat schiet, zegt mijn moeder dat ik beter moet hoesten en loopt ze weg.
Op weg naar huis vraag ik nog aan mijn man of ik werkelijk zo onredelijk ben, maar hij bevestigd mijn gevoel dat mijn moeder gewoon geen rekening houdt met mijn wensen. Normaal gesproken ga ik niet tegen mijn moeder in, maar dit keer beet ik van mij af en was ik daar trots op. (Ondertussen staat mijn besluit vast: alle spullen van ons die nog bij mijn moeder in de opslag staan, gaan daar weg.)

Voor de visualisatieoefening neem ik deze woordenwisseling met mijn moeder als leidraad. We moeten naar de situatie gaan kijken en de mensen in de situatie als dieren bekijken. Wat zegt het gedrag en de kenmerken van de dieren over de personen en welke inzichten geven die?

Ik ben heel duidelijk een tijger die staat te brullen tegen een otter (mijn moeder). De tijger laat voor het eerst zijn tanden zien en gaat niet meer mee in het gedrag van de otter die toch altijd zijn eigen plannetje trekt. Dan moeten we vanuit een ander perspectief naar de situatie kijken en voelen wat voor een dier we dan zijn. Ik voel dat ik een adelaar ben. Ik zit niet meer gevangen in de situatie tussen de tijger en de otter. Ik vlieg in de lucht erboven, heerlijk vrij van al het drama. Vrij van alles. Dan wordt duidelijk dat de tijger, niet mijn oorspronkelijke reactie was. Ik ben normaal gesproken een hele loyale hond in plaats van een tijger. Ik ben in verhouding tot mijn moeder een extreem geconditioneerde hond. Ik kan mijn hartchakra helemaal afsluiten en dat zorgt ervoor dat ik blind volg wat de otter (mijn moeder) zegt wat ik moet doen. De docent geeft aan dat het trauma dat hier aan voorafgaat te maken heeft met de onthouding van liefde die gebruikt is om mij te laten luisteren in mijn jeugd. Als ik niet luisterde was ik niet geliefd. Daarmee heb ik juist een bijzonder natuurlijk talent weggestopt. Ik als hond weet juist bijzonder goed vanuit liefde heel autonoom te handelen. Dit is mij echter afgeleerd in mijn opvoeding.

Dan proberen we voor onszelf een ander dier in de situatie in te zetten. Dus in plaats van de tijger, zet ik een duif in, of nog een otter om met de andere otter (mijn moeder) te kunnen communiceren zodat ze mij begrijpt. Het valt me op dat ik geen duif, of otter meer wil zijn om te kunnen communiceren met mijn moeder. Ik wil de adelaar zijn om vrij te kunnen bewegen, los van de situatie. Als ik dit aangeef in de les, verteld de docent dat een adelaar een enorme power heeft om alle dieren eronder (onder de vleugels) te kunnen spelen.
Dat geeft stof tot nadenken……

Myst

/door