Healing-opleiding – Dag 2
Ik ben wat eerder op de plek waar we de healing-opleiding krijgen en zit te genieten van een kop cappuccino in de kantine als ik nog een klasgenoot herken van mijn vorige opleiding. Zij kon niet aanwezig zijn op de kennismakingsdag, maar vanaf nu is ze ook onderdeel van onze groep. Terwijl ik met haar aan het kletsen ben over mijn afscheid op mijn werk komt de docent aangelopen en begroet haar hartelijk en hij geeft aan blij te zijn dat ze er weer is. Ik krijg een aai over mijn schouder. Ik weet niet waarom, maar onmiddellijk voel ik me onzeker en geraakt.
Niet snel daarna zitten we weer in ons leslokaal te gronden. Na de grondingoefening gaan we aan de slag met de locatie van ons energetisch lichaam. We zijn erg gauw geneigd om bij dierbare mensen met onze energie naar voren te leunen. Letterlijk naar de persoon toe. Willen we iemand met man en macht helpen dan gaan we naast ons fysieke lichaam, ook met ons energetische lichaam naar voren leunen. Doordat we dat doen, zijn we kwetsbaarder voor andermans emoties en gevoelens en kunnen we die zelfs overnemen. Door te leren energetisch in balans (in het midden) te blijven, kunnen we neutraler iemands problemen, emoties en zorgen aanhoren zonder dat we deze ons eigen maken. We oefenen in eerste instantie dit met de energie van een plant en daarna oefenen we dit met elkaar. Al snel merk ik dat ik erg geneigd ben om inderdaad naar voren te leunen in mijn energetisch lichaam als het dierbare personen betreft. Ik doe het heel erg bij mijn broertjes, ik wil hen altijd heel graag helpen. Ik weet dat het soms beter voor ze is om ze dingen zelf te laten doen. Ik realiseer me des te meer dat als ik energetisch in balans ben, ik sneller onderscheid kan maken wanneer mijn broertjes mijn hulp of alleen een luisterend oor nodig hebben. Op hetzelfde moment besef ik ook dat ik naar voren leun met mijn energetisch lichaam bij mijn moeder omdat ik op zoek ben naar erkenning en waardering. Op het moment dat ik dat niet krijg voel ik me dubbel zo hard geraakt.
BAF,…. Dan wordt in ene duidelijk waarom het mij zo raakte dat ik voorafgaand aan de les onzeker werd toen de docent mij een aai over mijn schouder gaf en mijn vriendin een dikke knuffel. Dat voelde voor mij letterlijk als een keiharde afwijzing. Het voelde alsof ik niet gewaardeerd werd. Ik voelde me niet goed genoeg. Ik begon onmiddellijk aan mezelf te twijfelen; “Heb ik iets verkeerds gedaan?” en “Waarom vindt de docent mij niet aardig?” waren gedachten die gelijk door mijn hoofd schoten. Ik leunde met mijn energetisch lichaam naar de docent toe voor erkenning en die kreeg ik op dat moment niet. Ik zoek met name erkenning en blijk van waardering van mensen die in mijn ogen ergens verstand van hebben. Pas als de docent van de healing-opleiding zegt dat ik dingen juist aanvoel, dan pas geloof ik het. We hebben het hier over gevoel. Wat ik voel kan eigenlijk alleen IK voelen en niemand anders. Waarom geloof ik dat niet, waarom twijfel ik continue aan mezelf? Ik blijf worstelen met deze vraag en als we in de les doorgaan met een meditatie waarin het schoonmaken van onze vorige levens aura centraal staat, gaan mijn hoofd en lichaam in protest.
Op het moment dat we weer onze ogen dicht moeten doen, merk ik dat ik ze open wil houden. Ik heb echt geen zin meer in ‘nog een meditatieoefening’. In mijn hoofd raast het.
“Wat zit ik hier in deze debielenklas te doen? Een beetje aura’s voelen en energetisch leunen naar een f*cking plant? Iedereen die ik dit buiten de opleiding vertel lacht me vierkant uit. Ik lach mezelf vierkant uit. Hoe kan ik ooit bedacht hebben dat dit me zou helpen met het vinden van mijn passie en persoonlijke kracht? Wat the f*ck passie omzetten naar een betaalde baan. Beetje met je armen in de lucht zwaaien onder het mom van ‘ik help iemand met mijn helende energie’.
Rot op met je vorige levens aura, de eerste regressiesessie met Wendy is gewoon oplichting geweest. Ik ben officieel gek. Er worden dingen gewoon in je hoofd gepraat zonder je het merkt. Als de docent me niet mag, wat zit ik hier dan te doen? Hij kan me toch niet helpen als hij dat niet wil.”
Terwijl ik geïrriteerd met mijn armen over elkaar zit en in overweging neem om gewoon de klas uit te lopen, komt de tweede docente aangelopen om me te helpen met mijn meditatie. Ze legt haar linkerhand op mijn rug ter hoogte van mijn hartchakra en ik sluit automatisch mijn ogen. “Wellicht helpt dit” denk ik. Vervolgens wil de docente haar rechterhand op mijn voorhoofdchakra leggen, maar zonder dat ik het zie of haar hand voel draai ik woest mijn hoofd weg. Ik schrik van mijn eigen reactie en de docente fluistert in mijn oor dat de strijd die nu innerlijk gaande is, groei betekend. Ze laat haar hand nog even op mijn hartchakra aan de rugzijde en legt haar andere hand op mijn schouder. Dan loopt ze naar een ander om ook diegene te helpen. De razende gedachten zijn gekalmeerd in mijn hoofd, maar ik voel me duidelijk onrustig als we aan de lunch beginnen.
Tijdens de lunchwandeling bespreek ik mijn onzekerheid met mijn klasgenoot die wel hartelijk begroet werd door de docent . Ik vertel haar dat de begroeting van de docent mij aan het twijfelen bracht, maar dan bevestigd ze mij wat ik ook al geconcludeerd had. Zij vond het ook opmerkelijk hoe de begroeting ging, maar zij dacht ook dat zij hartelijk begroet werd omdat ze er de vorige les niet bij was. De docent was in haar ogen extra blij dat ze vanaf nu er wel bij kon zijn. Mij heeft hij de eerste les al hartelijk begroet. En dat was inderdaad zo. Wel vond ik het fijn om te horen dat zij ook even moest nadenken over wat er die ochtend was gebeurd. “Ik ben dus toch niet gek, dat we met verschillende intentie begroet werden was correct.
Na de lunch beginnen we aan een visualisatieoefening waarbij we ons huis van onder tot boven reinigen van alle oude energie en opvullen met schonen frisse energie. Langzaamaan kom ik weer in de les, totdat we aan de slag moeten met een healing. We moeten een partner zoeken om een healing mee uit te wisselen en omdat we met een oneven aantal zijn, blijf ik over. Je raadt het al. Ik mag een healing uitwisselen met de docent. Ik kijk mijn klasgenoot aan als ik naar hem toe loop. Zij zegt nog: “Het moet zo zijn, kennelijk moet je nog even wat rechtzetten”. Als ik bij de docent sta, biedt hij in ene een verontschuldiging aan. Hij zegt letterlijk: “Ik weet of ik iets gedaan heb, maar als dat zo is dan biedt ik je mijn excuses aan.” Zonder te snikken rolt er een traan over mijn wang. Ik geef aan dat het niet iets is wat hij gedaan heeft. Het gaat meer om hoe ik om ga met dingen.
Ik start met het geven van de healing aan de docent. In het begin ben ik erg onzeker. Het voelde voor mij als een soort examen doen. In het begin van de healing moet ik de docent helpen gronden en hij merkt dat ik afstand houd. Hij geeft aan dat ik dichterbij moet staan. Dan ga ik aan de slag met healingenergie. Weer heb ik last van tintelende armen en kippenvel, maar het werkt de docent is tevreden.
Dan is het de beurt aan de docent om mij een healing te geven, maar voordat hij dat doet overlegt hij met zijn collega wie mij de healing gaat geven en wie de rest van de klas begeleid. Ik merk dat de onzekerheid weer toeslaat. “Zie je wel, de docent wil jou niet healen”. Maar dan gaat hij alsnog de healing bij mij uitvoeren, hij stond erop.
Tijdens de healing is de docent vooral achter me bezig met het schoonmaken van mijn aura aan de achterkant. Als hij uiteindelijk ook mijn hoofd energetisch leegmaakt, merk ik dat ik een heleboel begrenzingen los kan laten. De innerlijke strijd die heel de dag duurt, lost op. Vervolgens wordt mijn energie weer aangevuld. Dit voelt lekker en ontspannend en ik zak dieper in de stoel. Ik merk dat mijn schouder weer opspeelt. De docent gaat verder en richt zich ook op mijn voorhoofdchakra. Ik wil mijn hoofd weer wegtrekken en er rollen weer wat tranen over mijn wangen, maar ik laat het toe.
Als we staan na te praten hebben we het even over mijn donkere wolk die ik steeds linksvoor voel in mijn aura. De docent geeft aan dat hij dat wil weghalen, maar als hij dat doet voelt hij het gelijk terugschieten. Hij geeft aan dat er hele hardnekkige overtuigingen zitten. Het is ook niet van één leven, er zitten meerdere overtuigingen uit meerdere vorige levens vast in die wolk. Het is net een ui die ik laag voor lag moet afpellen. Tot slot zegt de docent dat ik bijzondere helende energie heb. Iedereen heeft een verschillende vorm van helende energie en bij mij is dat ‘healing vanuit compassie en liefde’. Ik krijg mijn eigen donkere wolk en overtuigingen niet weg met mijn harde resultaatgerichte aanpak. Ik moet mezelf met meer compassie en liefde behandelen.
Het doorzettingsvermogen en de resultaatgerichte houding hebben me in het verleden heel ver gebracht, liefde en compassie zullen me nu verder brengen.
Myst
