Het ontslag

Het auto-ongeluk.

Het klinkt ernstiger dan het is, maar een lang verhaal kort gemaakt; ik vond het nodig om mijn auto even tegen een andere auto aan te zetten. Deze andere auto stond geparkeerd, dus ik liet keurig netjes een verontschuldigend briefje achter met mijn gegevens en met trillende pootjes ben ik naar huis gereden. Diezelfde vrijdagavond ontving ik een smsje van de eigenaar van de auto die was blij dat ik mijn gegevens had achter gelaten en we zouden zondag opnieuw contact hebben over het invullen van de verzekeringspapieren.

Ik stond stijf van de zenuwen. Heel het weekend. Niks voor mij. Ik at niet, ik sliep niet, ik kon me niet concentreren, ik was echt compleet van slag. Op een gegeven moment sprak mijn man me toe. Zo kende hij me niet. Ik was altijd de rust zelve. Het ging hier om blikschade. Niemand was gewond. De eigenaar van de auto bleek zelfs een goede bekende te zijn die bij ons in de buurt woont. We zijn goed verzekerd, dus waar maakte ik me nou nog druk over? Ik had gewoon geen antwoord. Ik voelde me opgejaagd. Die zondag vulden we netjes de verzekeringspapieren in en was alles netjes afgehandeld. Alleen ik voelde me nog steeds opgejaagd.

Enkele dagen later, maakte ik een afspraak bij de huisarts om het opgejaagde gevoel te bespreken en ook het feit dat ik al maanden heel slecht kon slapen. Ik werd steeds in de nacht wakker en ging dan lopen malen over de meest vreemde zaken. Slapen lukte niet meer en uitgeput begon ik aan de dag. De huisarts kwam na het stellen van diverse vragen al tot een conclusie. Ik had overspanningsverschijnselen.

SAY WHUT????????

Na een kort consult stond ik weer buiten met een verwijzing naar de huisartsenpraktijkbegeleider om mijn klachten met haar te bespreken, de begeleidster zou dan bepalen wat er verder nodig was. Binnen enkele dagen na mijn bezoek aan de huisarts zat ik bij de praktijkbegeleidster om te vertellen wat mij nou wakker hield in de nacht en waar ik nou overspannen door raakte.

Het traject met mijn loopbaancoach ging tegelijkertijd van start en al snel kwam ik erachter dat het werk als officemanager bij de uitgeverij duidelijk onder mijn niveau zat en ik mezelf zodanig had aangepast naar de wensen van het bedrijf, dat ik mijn eigen wensen en verlangens weggestopt had. Ik kon niet meer volledig mezelf zijn en mijn kwaliteiten optimaal inzetten. Daar raakte ik dus overspannen van. Er volgden diverse gesprekken met de huisartsenpraktijkbegeleidster om mij handsvaten te geven hoe om te gaan met de spanningen die ik voelde op mijn werk en wat ik moest doen om de situatie te veranderen. Dat ik parttime werkte zorgde ervoor dat ik me niet ziek hoefde te melden. Drie dagen werken kon ik volhouden doordat ik daarnaast begeleid werd door de huisartsenpraktijkbegeleidster.

Enkele weken later startte ik, op aanraden van mijn loopbaancoach, in september met de opleiding Intuïtie en Persoonlijke Kracht. De opleiding hielp me met het omlaag brengen van mijn stressniveau en ik leerde weer opnieuw te luisteren naar mijn lijf. Het werd ondertussen voor mij steeds duidelijker dat mijn mogelijkheden binnen de kleine uitgeverij beperkt waren. Ik moest eind september nog een keer om tafel met mijn baas.
Ik bedacht een complete krans van rozen om me heen om de boodschappen over en weer te neutraliseren en mijn baas nam plaats in de stoel tegenover mij in de gespreksruimte.

Ik vertelde open en eerlijk over mijn overspanningsverschijnselen, dat er echt iets moest veranderen in mijn functie, maar dat ik ook wist dat het lastig was om een andere baan te creëren binnen zo’n kleine organisatie. Langer mijn huidige werk blijven doen zou uiteindelijk gaan resulteren in een burn-out. Mijn baas luisterde begripvol en we hebben een tijd zitten praten over de mogelijkheden die er gewoonweg niet waren. Uiteindelijk kwamen we tot de conclusie dat we afscheid van elkaar moesten nemen. Enkele weken later tekenden we de vaststellingsovereenkomst die ervoor zou zorgen dat ik per 1 januari 2017 geen baan meer zou hebben. Ondanks dat het nooit leuk is om je baan te verliezen, gaf het me vreemd genoeg wel rust. Ik kon er nu werk van gaan maken om op zoek te gaan naar een baan waar ik wel weer gelukkig van word. De belangrijkste vraag was wat dat voor een baan zou zijn.

Myst