Mijn baan als officemanager

Een week na mijn eerste lesdag op de Intuïtie en Persoonlijke Kracht opleiding stond er eind september 2016 weer een gesprek met mijn baas ingepland. Ik keek daar enorm tegenop omdat we al een aantal keer in het jaar om de tafel hadden gezeten. De oefening van het visualiseren van rozen tussen jezelf en je gesprekspartner om de boodschappen over en weer te neutraliseren, kwam me nu wel goed van pas. Een complete krans van rozen bedacht ik om me heen, terwijl mijn baas plaats nam in de stoel tegenover mij in de gespreksruimte…..

Even terug…

Begin 2016 heb ik in een zeer positief functioneringsgesprek bij mijn baas aangekaart dat ik niet gelukkig meer was met de werkzaamheden als officemanager. Ik werkte op dat moment ruim 8,5 jaar voor de kleine uitgeverij en kende alle ins en outs. Alle bedrijfsprocessen kon ik dromen en ik gaf aan dat ik een nieuwe uitdaging zocht. Samen met mijn baas heb ik gekeken naar de mogelijkheden om de ondersteuning bij de PR/Marketingmanager en Salesmanager te kunnen vergroten. Alleen aangezien ik al veel van dat soort taken naar me toegetrokken had, was er niet veel meer over om verder op te pakken. Mijn baas zou hier nog over nadenken en erop terugkomen.

Wat het lastig maakte, is dat ik maar drie dagen per week werkte bij de uitgever. Ik heb ervoor gekozen om parttime te werken omdat ik dit een goede combinatie vond met de zorg voor mijn gezin, maar met parttime werken blijft er weinig ruimte over om grote projecten op te pakken. Indien de functie in een duobaan wordt uitgevoerd, zoals begin 2016 nog het geval was, dan kan er nog wat ruimte gecreëerd worden om wat andere werkzaamheden op te pakken naast de standaard officemanagerstaken. Het werd echter een ander verhaal toen mijn collega vertrok naar een andere werkgever en haar helft van de duobaan niet meer opgevuld werd. De werkzaamheden binnen mijn functie veranderde terug naar de basic taken en ruimte om andere projecten op te pakken was er niet meer. Het projectmatig werken was er niet meer bij en ik was voornamelijk ondersteunend bezig met het verzorgen van het kantoor in de breedste zin van het woord en het beantwoorden van alle correspondentie. Vlak voor het vertrek van mijn collega, ben ik weer met mijn baas om tafel gaan zitten om te bespreken wat haar vertrek ging inhouden voor mijn werkzaamheden. Nogmaals heb ik destijds aangekaart dat ik niet gelukkig ging worden van het uitvoeren van de standaard taken en echt een uitdaging moest hebben binnen de organisatie om met plezier naar mijn werk te kunnen komen. Dat was duidelijk voor mijn baas en hij zou ervoor gaan zorgen dat alle collega’s gingen helpen bij de uitvoering van enkele standaard taken, zodat er voor mij ruimte zou ontstaan om andere dingen te kunnen ondernemen.

Wat jij nu vast al aanvoelt en ik nu inmiddels weet, is dat die verandering niet mogelijk was. De harde realiteit was dat al mijn collega’s echt een ondersteuner nodig hadden om hun werkdruk te verlagen. De behoefte van mijn collega’s kwam neer op het hebben van een officemanager die JUIST alle basic taken op zich neemt, zodat zij zich konden focussen op hun eigen werk. Logisch! Daar heb je immers een officemanager voor. De belofte van mijn baas kon natuurlijk nooit waargemaakt worden, maar het gaf wel aan dat hij mij heel graag een kans wilde geven om nog met plezier naar mijn werk te komen. In de tussentijd schakelde ik zelf een loopbaancoach in, om mijn mogelijkheden in kaart te brengen. Wellicht waren er binnen de uitgeverij nog genoeg uitdagingen te vinden voor mij, maar zag ik ze niet. Wellicht ging de loopbaancoach mij vertellen dat ik beter een uitdaging bij een ander bedrijf moest gaan zoeken. Hoe dan ook, ik probeerde er zelf ook alles aan te doen om te kijken hoe ik gelukkiger kon worden in mijn werk.

Toen kreeg ik een auto-ongeluk.

Myst