Random Weird Facts
Aangezien ik geen foto’s plaats van mezelf (zo interessant ben ik echt niet), leek het me wel leuk om wat random eigenaardigheden van mij bloot te geven. Wellicht krijg je dan een iets beter beeld van mij in je hoofd.
Laat je verbeeldingskracht in ieder geval maar spreken!
(Tip: ik ben in ieder geval niet blond en heb geen bruine ogen)
Houtstokjes
Ik kan niet kauwen op houten ijsstokjes. Vaak zie je mensen die na het eten van een waterijsje nog even blijven knabbelen op zo’n ijsstokje. Ik krijg al rillingen over mijn rug als ik er alleen maar aan denk. Iedere keer weer.
De haren op mijn armen staan zelfs al overeind terwijl ik dit typ. Vreselijk…. Ik kan het ook niet aanzien zonder kippenvel te krijgen. Mensen… kauw gewoon niet op houten ijsstokjes bij mij in de buurt, alsjeblieft?
Hechtingen
Het voordeel van een arts als vader is dat hij ook degene is die bij verwondingen de hechtingen plaatst. Zo heb ik op mijn scheenbeen 10 hechtingen zitten waarvan er vijf door mijn vader gezet zijn.
Ik kreeg rond de leeftijd van 10 jaar een skiongeluk waarbij een ski een mooie snee maakte in mijn rechterscheenbeen. We waren in Oostenrijk toen dit gebeurde en mijn vader was degene die stampij maakte op de Eerste Hulp in het ziekenhuis omdat hij zelf de hechtingen wilde plaatsen in mijn been om er zeker van te zijn dat de wond mooi zou genezen. De artsen konden natuurlijk niet toestaan dat mijn vader mijn wond ging hechten, aangezien hij niet met papieren kon bewijzen dat hij arts was. Daarnaast is het zeker niet gebruikelijk dat artsen hun eigen kinderen behandelen. Dus de eerste vijf hechtingen zijn (onder nauw toezicht van mijn vader, dat dan wel) door de artsen in Oostenrijk gezet.
Eenmaal terug in Nederland mochten na 10 dagen de hechtingen eruit. Opgelucht dat alle hechtingen eruit waren, ging ik mee met een verjaardagsfeestje naar de bioscoop. Helaas zat ik achterin de zaal en aangezien ik nooit erg lang ben geweest, klom ik op de rugleuning van de stoel om de film beter te kunnen zien (we zaten op de laatste rij). Bij het opklappen van de zitting schiet mijn been tussen de zitting en de rugleuning naar beneden en ik voel onmiddellijk dat de wond op mijn scheenbeen weer open is. Eenmaal in het ziekenhuis waar mijn vader werkt, kijkt hij me zuchtend aan en vraagt hoe ik er in godsnaam bij kom om op een rugleuning van een bioscoopstoel te klimmen.
“Tja,… ik wilde gewoon de film zien” antwoordde ik.
De wond is nooit meer mooi genezen, maar desondanks is het een zichtbaar en ook dierbaar aandenken aan mijn vader als arts.
Ezelsoren…. NEE!
Ik kan er niet tegen als je een boek uitleent dat je dat vervolgens terugkrijgt met ezelsoren erin. Dat voelt voor mij alsof het boek mishandelt is geweest. Nee, als ik een boek lees dan onthoud ik gewoon waar ik gebleven ben of ik stop er een boekenlegger tussen. Zelfs op mijn e-reader maak ik geen ezelsoortjes. Dat kan namelijk ook digitaal, ja echt! Nee, ik vertrouw er gewoon op dat mijn e-reader gewoon het boek opent waar ik het laatst gebleven was of ik onthoud het paginanummer.
Knuffelbeesten
Ik ben dan wel bijna 38 jaar oud, maar mijn liefde voor knuffelbeesten is nog steeds aanwezig. Nee, ik ben niet zo iemand die een kamer vol knuffelbeesten heeft, maar er liggen wel drie knuffelbeesten in mijn nachtkastje die mij heel dierbaar zijn. Ten eerste mijn knuffel die ik vanaf baby af aan bij me gehad heb. Die knuffel (een konijn) valt bijna in stukken uit elkaar. Weg doen omdat hij half vergaan is? Dat nooit!
Dan heb ik ook nog een knuffel die ik van mijn vader heb gekregen toen mijn moeder in het ziekenhuis lag met een blindedarmontsteking. We waren voor de eerste keer alleen met mijn vader op stap naar een dierentuin en daar mochten mijn broertjes en ik ieder een knuffel uitzoeken. Dat werd een dolfijn en die ligt na ruim 20 jaar ook nog steeds in mijn nachtkastje.
De derde knuffel is een beer die ik van mijn man heb gekregen toen we op vakantie waren in Duitsland. Mijn man heeft helemaal niks met knuffelbeesten en daarom is die beer die hij speciaal voor mij kocht zo bijzonder. Hij deed dat echt uit liefde voor mij. Gelukkig hebben we nu samen een zoon en die is (gelukkig voor mij) ook gek van knuffelbeesten. Zo kan ik een klein beetje van mijn liefde voor knuffelbeesten aan hem doorgeven.
Logaritmen
Tot slot ben ik altijd degene die een logaritme of reeks ontdekt in mobiele telefoonnummers van mensen. Op de één of andere manier zijn het voor mij ezelsbruggetjes om makkelijk nummers te onthouden. Ik hoef geen moeite te doen om ze te bedenken, ik spot de logaritme of reeks gewoon snel en dan hoef ik een telefoonnummer niet meer uit mijn hoofd te leren, het zit er dan gewoon in.
Myst
