Reading-Opleiding – Dag 17
Deze keer beginnen we de dag met een Hara-energieoefening. Dit is een krachtigere manier dan een gewone gronding om de energie weer te kunnen laten stromen in ons systeem. We visualiseren dat we het beste uit de aarde en de kosmos halen dat we op dit moment nodig hebben om het beste hier op aarde te kunnen geven. Zonder dat ik weet waarom, word ik emotioneel tijdens deze oefening.
Vlak daarna gaan we verder met een visualisatieoefening waarbij we gaan kijken naar onze missie in het leven hier op aarde. Ik voel dat mijn hart- en keelchakra compleet blokkeren. Deze blokkade is zo erg dat ik hartkloppingen en enorme keelpijn krijg. Ik voel me zodanig oncomfortabel dat ik mijn ogen open, en heen en weer schuif in de stoel waarin ik zit. Terwijl de docent verdergaat met de oefening komt de docente mij helpen. Ze helpt de energie weer door mijn hartchakra te laten stromen, en ik moet zachtjes huilen. Ze fluistert in mijn oor dat ik een innerlijk kind trauma heb waarbij schuldgevoelens naar binnen zijn geslagen. Ik kon mijn ouders niet gelukkig maken als kind, maar daar voelde ik me wel verantwoordelijk voor.
Als het pauze is, eet iedereen in kleine groepjes buiten, maar ik nestel me even op de bank in de woonkamer bij de docenten. Ik voel me moe, emotioneel en gefrustreerd. Waarom blokkeer ik toch steeds als het gaat om mijn zielenmissie hier op aarde? Waarom weet ik nog steeds niet zo goed wat ik moet doen? Dan komt de docent naast me zitten en vraagt of het gaat. Ik vertel hoe ik me voel en dan vraagt hij of hij me mag helpen. De docent legt zijn hand op mijn hartchakra op mijn rug. Ik voel dat mijn hartchakra zich ontspant en dat voelt enorm onwennig. Dan komt er ineens een enorme power uit mijn hartchakra aan de voorkant. Ik voel enorm veel licht stralen en zachtjes lopen de tranen weer over mijn wangen. Als ik mijn ogen open, zie ik ook dat de docent tranen over zijn wangen heeft lopen. Hij zegt dat zo’n enorme power vast zetten in mijn hartchakra, ook echt een enorme power vraagt. Het is een heel sterk verdedigingsmechanisme dat ik ontwikkeld heb om mijn voortbestaan te kunnen waarborgen. In dit leven, maar zeker ook vorige levens. Nog voordat ik een vraag kan stellen, loopt de docent weer naar de rest en beginnen we weer met de les.
In de middag geven we elkaar een reading. We moeten in de reading specifiek kijken naar het zielendier van de ander en diens tegenhanger. Wat vertellen deze dieren ons over de ander?
Aangezien ik moe ben en even moet opladen, vraag ik of mijn klasgenoot wil beginnen met de reading. Ze ziet in eerste instantie een vlo en we krijgen onmiddellijk de slappe lach. Ze geeft aan dat de vlo de tegenhanger is van mijn zielendier, want ze voelt heel duidelijk dat de vlo niet mijn zielendier is maar de tegenhanger. De vlo is mijn manier om hier op aarde mijn zielendier te beschermen. De vlo is klein, springerig en kan knap hoog springen voor zo’n klein beestje. Is het ergens niet fijn om te blijven? Dan hop ik ergens anders heen. De docent loopt voorbij, blijft staan en luistert geanimeerd. Dan vraagt hij aan mijn klasgenootje of zij dit als mijn zielendier zag. Zij geeft aan dat ze mijn zielendier niet kan zien. De docent besluit haar op weg te helpen en komt erbij zitten. Mijn klasgenoot geeft aan dat ze geen beest te zien krijgt, alleen maar licht. Ze heeft het gevoel dat mijn zielendier niet van deze planeet afkomstig is. Op dat moment besef ik me dat ik wel weet wat mijn zielendier is wat zij moet zien, maar ik hou mijn mond. Mijn klasgenootje geeft weer aan dat ze heel veel licht ziet, maar daardoor verblind wordt. De docent geeft aan dat ze haar frequentie moet verhogen (lees bewustzijn). Dan praat mijn klasgenootje over een enorme power, en licht, maar ook dat ze ergens doorheen kan kijken. Net als door de vleugels van een libelle. Ze voelt dat ik heel snel naar de kosmos kan reizen, maar ook heel snel weer naar de aarde. Ik weet precies waar heling nodig is. Maar wat voor een zielendier dat is,……..
Dan vraagt de docent of ze wellicht naar een kristallen draak kijkt. Ik voel enorme erkenning in mijn lichaam en bij mijn klasgenootje stromen tranen uit haar gesloten ogen. Ze knikt ja, en zegt dat dat precies is wat ze nu kan zien. Ze kende dit wezen niet, maar nu de docent er een naam aan gaf, kon ze hem zien. Het is een dier uit de vijfde dimensie en inderdaad niet van aarde. “Je hebt een hoge trilling nodig in je bewustzijn wil je dit zielendier kunnen zien”, legt de docent uit. Als mijn klasgenootje haar ogen opent en mij aankijkt, zegt ze enorm geroerd te zijn door mijn zielendier.
Zo krachtig, puur en mooi. Ik kan niet anders dan haar bedanken voor deze erkenning en dus mooie reading.
De reading die ik mijn klasgenoot geef, is net zo bijzonder. Als de les al een paar dagen voorbij is, besluit ik mijn klasgenootje nog even te appen dat ik onder de indruk was van haar mythische zielendier en dat ik daar wat informatie over had gevonden op internet. Dan krijg ik terug dat ook zij nog zo geroerd was door mijn zielendier.
Wat maken we toch bijzondere dingen mee in deze opleiding.
Myst
