, ,

Regressietherapie – sessie 2

Naar aanleiding van de eerste regressiesessie bij mijn therapeut Wendy, sta ik wat vaker stil bij de beperkende gedachten die in mijn hoofd rondzingen. Ook het manipulatieve gedrag van de oude man in mijn vorige leven, spookt door mijn hoofd. De druk die hij op zijn zonen zet om precies te doen wat hij wil. Een paar dagen na de eerste regressiesessie was ik op visite bij mijn moeder en werd ik geconfronteerd met de begrenzing en manipulatie die ik bij haar voel en dus uiteindelijk ook mezelf opleg.

Mijn moeder en ik zitten even te kletsen en dan vraagt mijn moeder plotseling of ik haar eens goed kan uitleggen wat ik doe met de healing-opleiding. Het verbaast me, maar het voelt als een oprechte poging van haar kant om te begrijpen wat ik aan het doen ben sinds ik geen baan meer heb.

Ik begin te vertellen dat ik eerst een intuïtieve opleiding gevolgd heb waarbij we via meditaties onszelf bewuster proberen te maken van hele subtiele veranderingen in en rond ons eigen lichaam waardoor je intuïtieve waarnemingen helderder worden. Bij het woord “meditaties” haakt mijn moeder in haar lichaamshouding al af. Ik probeer nog uit te leggen dat je naast een fysiek lichaam ook een energetisch lichaam hebt, dat wetenschappelijk is aangetoond, als ik haar gezicht zie vertrekken. Op dat moment begin ik in mijn hoofd maar ook daadwerkelijk het gesprek aan te passen. Ik probeer mijn uitleg te versimpelen door een eenvoudig voorbeeld te gebruiken waarin ik aan geef dat mijn moeder zelf heel goed aanvoelt wanneer iemand in haar “personal space” (en dus aura) komt te staan. Dan zegt ze dat ze dat wel voelt, en ook vaak genoeg ergens aan denkt zoals een rekening en dat ie dan de volgende dag op de deurmat valt. Als ik aanhaal dat dat dus je intuïtie aan het werk is en ik daar dus mee meer leer werken, trekt mijn moeder haar wenkbrauw vertwijfeld omhoog.
Ik ga nog een stap verder, ik begin te vertellen over chakra’s en dat afhankelijk van wat je daar voelt of kunt zien, kunt waarnemen of mensen problemen hebben op het betreffende gebied waar de chakra voor staat. Ik neem als voorbeeld de keelchakra en vertel mijn moeder dat als die te dicht staat, mensen het dus moeilijk vinden om hun verlangens daadwerkelijk uit te spreken, moeite met communiceren. Dan zegt mijn moeder letterlijk:
“Ja, Maaike dat zal wel,….”
Dan leg ik nog in 1 korte zin uit dat ik met een healing-opleiding dus energie in het energetische lichaam van mensen weer op andere manieren laat stromen en zo dus mensen kan helpen. Dan verandert mijn moeder plotseling het onderwerp van het gesprek. Als ik nog even laat vallen dat ik ook naar een regressietherapeut ga, draait mijn moeder met haar ogen en geef ik het op om uit te leggen wat ik allemaal aan het doen ben. Ik stop de conversatie over mezelf met een algemene opmerking dat ik dus lekker druk bezig ben.

Eenmaal in de auto op weg naar huis valt het me op dat mijn moeder weer hetzelfde deed als jaren geleden bij het kiezen van een muziekinstrument. Ze geeft de indruk dat je alles kunt vertellen, maar als het puntje bij paaltje komt wil ze alleen horen wat zij wil en goed vindt. De indruk wordt gewekt dat alles mogelijk is, maar de daadwerkelijke uitkomst is dat alleen iets goed is als het past in mijn moeders visie. Tijdens mijn gesprek met haar heeft ze ook aan mij gevraagd hoe ik denk mijn geld te gaan verdienen met de healing-opleiding. Precies één van de beperkende gedachten die ik maar in mijn hoofd herhaal en me bij voorbaat al afhoudt van behaalde keuzes.Ik heb sinds de dood van mijn vader het gevoel dat mijn moeder niet onvoorwaardelijk van haar kinderen houdt. Ze zegt van wel, maar ze stelt altijd eisen waaraan we eigenlijk moeten voldoen om in haar ogen de perfecte kinderen te zijn. We moeten iets anders studeren, andere partner, ander werk, andere woning, andere kleren, andere hobby’s hebben want zij vindt dat het eenmaal zo hoort. Er is NOOIT een moment dat ik het gevoel heb dat ze alles wat ik doe, accepteert ondanks dat ze het niet begrijpt.
Ik dacht dat ik me daar los van gemaakt had. Ik doe echt wat ik wil, maar ik merk dat ik niet open durf te zijn naar mijn moeder. Ik vertel haar niet meer alles en wat ik vertel, filter ik. Als ik mezelf afvraag waar ik bang voor ben, dan kom ik niet tot een antwoord want ik voel geen angst, ik merk dat ik de afwijzing meer dan zat ben en dus de confrontatie niet opzoek. Ik weet dat ik haar toch niet van inzicht kan laten veranderen. Dat is met name de reden dat ik mijn gesprek uiteindelijk staak of filter.

In de eerste regressiesessie waarbij ik terugging naar een vorig leven als kruidenvrouw ben ik letterlijk gedood door iemand die mij niet begrijpt. Is dit dan het thema van mijn ziel?

Nadat ik dit Wendy allemaal verteld heb, haal ik ook even aan dat ik een innerlijke strijd voelde tijdens de tweede healing-opleidingsdag en dat die strijd een week lang voortduurde waarbij mijn keukenmuur vijf keer geverfd werd. Ik vertel van mijn bevindingen dat ik het erg belangrijk vind om gezien en gehoord te worden door de docenten van de healing-opleiding. Het lijkt erop dat ik opzoek ben naar validatie van mensen met kennis van “in mijn ogen” spirituele zaken. Als zij me dan niet zien, voel ik me gelijk diep geraakt.

Wendy geeft aan dat ik een Hoog Sensitief Persoon ben dat vroeger niet erkend is in mijn opvoeding met alle gevolgen van dien. En we wijzen twee beperkende overtuigingen aan waar ik aan wil werken:
• De continue angst dat ik dingen fout doe
• De bevestiging die ik nodig heb om mijn eigen gevoel te valideren

We haken in op het laatste probleem en Wendy vraagt mijn ogen te sluiten…….

Ik voel dat er aan mijn arm getrokken wordt. Ik zie voor me een jongetje dat meegetrokken wordt. Wendy vraagt of ik die jongen ben.

Als ik me probeer te verplaatsen in de jongen, voel ik mijn buik samentrekken van angst. Mijn mond wordt droog en trekkerig van angst. Het jongetje staat voor me en kijkt dwars door mij heen naar iets, een galg denk ik. Ik probeer te kijken wie hem vasthoudt, ben ik dat of een dier?

Ik heb moeite om het beeld helder te krijgen.
Wendy vraagt nog een keer of ik het jongetje ben of dat ik degene ben die bij de galg staat.
Uiteindelijk voel ik dat ik die jongen was. Wendy vraagt hoe oud ik ben en dan wordt het nog duidelijker, want ik zeg onmiddellijk “7 jaar”.
Wendy probeert via verschillende invalshoeken om in de situatie te komen, maar uiteindelijk werkt het als ze me vraagt iets verder terug te gaan in de tijd. Het duurt even maar uiteindelijk zie ik een helder beeld verschijnen van drie kinderen die aan het spelen zijn met een grote regenplas. Ik ben één van die kinderen en zit met een stok lekker te roeren in de regenplas. Ik voel dat ik op moet passen voor de mannen met harnassen. Ik ben met een enorme focus in het water aan het kijken, maar heb een ongekende waakzaamheid over me waar ik blind op vertrouw. Met mijn intuïtie hou ik mijn omgeving in de gaten. Het valt me op dat ik een leren lap om mijn voeten gebonden zie als schoenen. Wendy vermoedt dat het de middeleeuwen betreft. Als Wendy vraagt hoe mijn gezin eruitziet, zie ik mijn moeder staan met een lang schort aan een baby verzorgen. Ik word in de ochtend het huis uitgezet en mag mezelf vermaken door buiten te spelen. Mijn vader is smid en gaat in de ochtend naar zijn werk.

Dan zie ik een appel. Wat er met de appel is weet ik niet, maar ik moet van Wendy blijven kijken naar die appel. Wat wil die appel mij vertellen?
Dan voel ik een enorme hoofdpijn opkomen. Ik voel iets door mijn hoofd schieten en begin te huilen terwijl ik gewoon op een stoel in de kamer bij Wendy zit. Wendy geeft aan dat ik nog een keer moet proberen te voelen wat die appel betekend. Ik word heel bang en huil onbedaarlijk. Ik merk dat het jongetje in zijn broek plast doordat ik het zelf langs mijn benen warm voel worden, terwijl ik nog gewoon op de stoel zit.

Plotseling komt het eerste beeld terug en wordt het duidelijk. De man die mij terugtrekt is mijn eigen vader. Ik moet van hem op een houten schavot (geen galg) staan met een appel op mijn hoofd. De mannen in harnassen schieten een pijl op mij af om de appel te raken, maar die gaat door mijn hoofd en ik sterf meteen.

Mijn vader deed heel koel en afstandelijk tegen mij (als kleine jongen), maar ik voelde zijn angst en zijn onwil om te doen wat hij moest doen. Ik voel dat hij een keuze moest maken tussen zijn eigen leven of met mijn leven gokken. Hij heeft een vrouw en nog een kind dus hij kiest om mijn leven in de waagschaal te zetten in de hoop dat ik het zal overleven. Op het moment dat ik naar het platform getrokken word, weet ik al dat ik het niet overleef door mijn sterke intuïtie. Als ik daar eenmaal sta, plas ik mezelf onder van angst. Ik moet mijn rechterzij naar de mannen met harnassen toe keren. De angst is duidelijke voelbaar in mijn onderbuik. Ik smeek mijn vader nog om het niet te doen, ik begrijp het niet, mijn vader is streng maar zou me nooit laten vermoorden. Waarom doet hij dit?
Volop twijfel sterf ik meteen als de pijl mijn hoofd door gaat. Mijn gevoel zei heel duidelijk dat mijn vader dit nooit gewild had, maar hij deed afstandelijk en koel tegen me en ik kreeg niet de bevestiging van hem dat mijn gevoel juist was dat hij dit niet wilde.

Dan moet ik terug van Wendy naar het moment dat ik sterf. Ik zie van het één in het andere moment dat mijn lichaam op de grond ligt, terwijl ik sta. Ik begrijp het niet goed, wel voel ik mijn door urine warm geworden broek niet meer. Ook voel ik de angst niet meer. Ik kijk op en zie dat mijn vader boos wordt op de mannen met harnassen, maar hij moet zijn koelte bewaren om ook niet nog zelf gedood te worden. Dan stijg ik op.

Wendy vraagt of de jongen nog wat nodig heeft. Ik ga terug om te knuffelen met mijn moeder, die me gemist heeft en uiteindelijk knuffel ik ook mijn vader die in huilen uitbarst en blij is om me weer te zien. Hij geeft aan dat het hem spijt. Wendy geeft aan dat ik mijn lichaam goed moet voelen en ik merk dat er linksvoor bij mij in mijn donkere plek een zachtroze vrolijk vlekje zit die bij de jongen hoort. Dan geeft Wendy me een oefening waarbij ik de angst van de vader (30%) en de jongen (70%) moet uitademen.  De vrolijke bubbelige energie van de jongen mag ik weer terug inademen.

Dan sluiten we de sessie af. We praten wat na over allerlei dingen, terwijl ik weer een beetje bijkom in de huidige tijd. Eenmaal thuis zoek ik op internet op hoe leren schoenen in de middeleeuwen eruit zagen en kom het volgende plaatje tegen.

schoenen-middeleewen

Ik schrik, exact zoals ik het zag in de sessie met Wendy!
Ik heb dan nog geen idee hoe deze sessie doorwerkt in de weken die daarop volgen.

Myst