Op 19 november vond de laatste lesdag in 2017 van de readingopleiding plaats. Slechts enkele dagen van december verwijderd, voel ik de onrust in mij groter worden. Ik moet een aantal beslissingen nemen, die een druk op mij leggen. Ik begon opgewekt aan de lesdag, maar al gauw na de grondingsoefening waar we de dag mee beginnen, begint inwendig een enorme strijd in mijn hoofd.

Een paar dagen voor de lesdag had ik een tweede sollicitatiegesprek voor de functie officemanager bij een bedrijf vlak bij mij in de buurt. De branche waarin het bedrijf werkzaam is, en de gevraagde werkervaring sloten perfect aan op mijn opleidingen en werkverleden. Via een uitzendbureau dat mijn CV onder ogen had gekregen ben ik op gesprek gestuurd en na het eerste gesprek, volgde een tweede gesprek en assessment.
Ik hoor jullie al denken; “Maar je wilde toch geen Officemanagement meer?”
Dat klopt.
Maar zoals je zult begrijpen, zal mijn uitkering binnenkort ten einde komen. Aangezien ik niet van de ene op de andere dag een steady inkomen zal hebben met wat ik het liefste zou willen doen, ben ik genoodzaakt om tijdelijk te gaan werken, naast het verder opzetten en uitbouwen van mijn droom-werk-wensen.
“Waarom spring je niet in het diepe, en begin je niet gewoon?”
Ja, daar zeg (oftewel denk) je wat. Ook daar heb ik over nagedacht en ik ben erachter gekomen dat ik een overtuiging in mijn systeem heb zitten die mij opdraagt om een opleiding of cursus te volgen alvorens ik het zelfvertrouwen ontwikkel dat ik iets kan. Inderdaad, je leest het goed. Ik MOET van mezelf een soort van diploma op zak hebben dat mij verteld dat ik iets kan. Een diploma waar ik me achter kan verschuilen, want roepen dat je vanzelf iets heel goed kan, lukt mij gewoon niet. (Een interessant gegeven, waar ik vast het komende jaar aan moet werken…..)

Zoals jullie wellicht tussen de regels doorgelezen hebben, wil ik graag mensen gaan helpen met een bijzondere vorm van coaching. Ik ben momenteel op papier aan het zetten wat dat precies inhoudt en hoe ik dat vorm wil geven. Echter ongeacht mijn opleidingen waar coaching zeker aan bod is gekomen, wil ik graag nog een specifieke cursus of opleiding volgen om mijn natuurlijke coachingstechnieken wat houvast te geven. Daarnaast brengt het mijn kritische stemmetje van de overtuiging, dat je een diploma moet hebben om iets te kunnen, tot zwijgen. Dit betekend echter wel dat ik op zoek moet gaan naar een baan die zorgt voor inkomsten (zo simpel is het) waarmee ik o.a. de cursus of opleiding coaching kan betalen.

Nu gingen de sollicitatiegesprekken zodanig goed, dat het heel goed zou kunnen zijn dat ik aangenomen zou worden. Hier begon de onrust. Tijdens de sollicitatiegesprekken werd duidelijk dat ik de functie gemakkelijk zou kunnen bekleden, maar het begon mij te kriebelen daar het om een familiebedrijf ging. Ik vind een goede verstandshouding met mijn collega’s erg belangrijk en ik heb zelfs mooie vriendschappen overgehouden aan mijn diverse banen. Maar alles samen bespreken en eindeloos zaken overleggen in een familiebedrijf….., ik vroeg me af of ik daar op mijn plek zou zijn. Ook al zou het tijdelijk zijn, iets bleef er knagen.

Daarnaast had ik diezelfde week een botsing met mijn moeder over de gebruikelijke sinterklaasviering in onze familie. Ik kan drie uitgebreide blogs schrijven over waarom de sinterklaasviering in mijn familie zo’n drama is geworden en iedere keer gezeik oplevert maar ik bespaar je de moeite om al die blogs te moeten lezen. Kort gezegd heeft het te maken met een traditie waarmee mijn moeder is grootgebracht die zij koste wat het kost door wil voeren op haar kinderen en kleinkinderen ongeacht of die wat anders willen of niet. Aangezien mijn zoontje ook sensitief is wilde ik dit jaar het feest een klein beetje aanpassen zodat hij het de dag vol kan houden en het ook voor hem leuk blijft. Op het moment dat ik een voorstel doe richting mijn moeder, komt er een enorme negatieve energie en weerstand mijn kant op, nog voordat ze haar mond opentrekt. Ik trek dit zo slecht dat ik besluit op te staan en naar huis te gaan, zonder nog iets te zeggen.

Aan het einde van de week, op zondag in de lesdag van de readingopleiding, groeit de onrust in mij. Ik weet dat je met gedachten de situatie kan creëren zoals je die voorgeschoteld hebt gekregen. Heb ik dat die negativiteit bij mijn moeder gecreëerd omdat ik het verwachtte? Ben ik zelf verantwoordelijk voor het creëren van een baan die niet bij me past, maar wel handig kan zijn op het moment? Waarom kan ik dan geen keuzes maken, of de situatie veranderen? Terwijl we ondertussen een visualisatieoefening moeten doen waarin we onze chakra’s schoonmaken beginnen de stemmen in mijn hoofd tegen elkaar te schreeuwen…..en op dat moment voel ik de hand van de juf op mijn schouders om mij te helpen met mijn energiestromen. De stemmen worden rustiger, maar zodra ze loslaat om iemand anders te helpen, begint het geschreeuw weer.

Uiteindelijk neemt de juf mij uit de les en bespreek ik met haar de onrust die ik voel in mijn lijf. Over de beslissingen die ik moet nemen, over de bak negativiteit die ik mijn kant op voel komen, wat me raakt, maar ik niet kan oplossen. Na wat gepraat te hebben, verteld de juf dat het niet weten van dingen, onrust in mijn systeem veroorzaakt. Niet weten wat ik met de situatie met sinterklaas aan moet, niet weten of ik een baan moet aannemen of niet, niet weten hoe en wanneer ik zelf een inkomen kan creëren met mijn werk.
Ze neemt me mee in een helende reis, waarbij we het gevoel van dingen niet weten ontdoen van de lading onrust. Als deze oefening is afgelopen, is het al lunchtijd. De rest van de lesdag oefenen we weer met het geven van readings op elkaar. Ik weet niet hoe ik het vol hou, maar aan het einde van de dag ben ik op en ga vroeg naar bed. De week daarop voel ik me beduidend rustiger. Uiteindelijk wordt ik niet aangenomen bij het bedrijf voor de functie officemanager, omdat uit de assessment bleek dat ik niet zou passen in een familiebedrijf waarin overleggen centraal staat (Thank you universe!) en besluit ik nog jaar de wensen van mijn moeder in te willigen. Ik besluit wijzer te zijn.

December is voor mij altijd een rare periode geweest. Twaalf jaar geleden overleed mijn vader op 22 december en is hij op 27 december begraven. Met andere woorden, terwijl andere mensen kerst vierden, zaten wij in ene aan tafel met familieleden uit het buitenland omdat ze naar mijn vaders begrafenis kwamen. Sinds het overlijden van mijn vader wordt mijn moeder in oktober al emotioneel over de periode die komen gaat. Het vieren van een familiefeest zoals sinterklaas of kerstmis, kwam sindsdien met een grote emotionele lading. Ook ik kijk angstvallig naar de laatste twee maanden van het jaar. Wat zullen nu weer alle verwachtingen zijn van iedereen?
Voor het overlijden van mijn vader, vond ik de feestdagen ook altijd al een sociale verplichting en dus een ramp. Ik had altijd het gevoel ‘iemand’ te moeten teleurstellen. Vier je eerste kerstdag bij je schoonouders, zitten je ouders zonder jou thuis en andersom. Altijd heb ik geprobeerd het iedereen naar de wens te maken, waarbij ik mijn eigen wensen en behoeften opzij schoof. De afgelopen paar jaar probeer ik daar beter naar te luisteren en gehoor aan te geven, maar dit resulteert soms in een soort verlamdheid in mij. In plaats van zelf de touwtjes in handen te nemen en te bepalen wat ik met mijn man en kind wil doen met kerst, wacht ik onbewust een uitnodiging af van anderen. Als dan een uiteindelijke uitnodiging komt, voel ik me weer gevangen in het net van sociale verplichtingen. Ja ja, soms ben ik inderdaad een vreemde vogel, maar dit is gewoon wat er gebeurt en zo ook dit jaar.

Gelukkig heb ik een lieve man die knopen hakt daar waar ik het niet kan. Zoals altijd vieren we kerstavond bij ons thuis alleen met ons gezin. En ook de verdeling van eerste en tweede kerstdag heeft hij nu geregeld. Maar als ik heel eerlijk ben,….. zou ik blij zijn als het weer 2 januari is en we weer uit ons net van sociale verplichtingen kunnen klimmen en onze eigen gang kunnen gaan. Als hoog sensitief persoon voel ik gewoon al het energetische getouwtrek ook al doen mensen dat niet bewust. Ik moet alleen nog leren dat beter los te laten en in mijn holletje te kruipen wanneer ik daar behoefte aan heb. Ondanks mijn eigen strubbelingen in deze periode, vind ik het ook een mooie periode waarin we weer naar binnen keren en kijken wat we het afgelopen jaar bereikt hebben. Omringt worden door de vele lichtjes, kaarsen en bijzondere wensen, blijft iets magisch hebben. Ik wens iedereen een mooie tijd toe met zijn of haar dierbaren om zich heen. Geniet van elkaars aanwezigheid, maar ook afwezigheid. Geniet gewoon, want dat kan ook. Punt.

Myst