De laatste twee lessen in de Reading-Opleiding vond ik heftig, maar verhelderend. De berusting in mijn talenten groeit en ik kijk uit naar de nieuwe les, om te kunnen oefenen.

We krijgen uitgelegd dat we allemaal meerdere heldere gaven hebben. In een reading kunnen we van al die verschillende heldere gaven gebruik maken. Zo kunnen we met onze helderweten direct weten welk chakra ons wat te vertellen heeft en dan met ons heldere voelen, daar gaan voelen wat dat dan precies is. Andersom werkt ook. We kunnen eerst voelen wat opspeelt en daarna met ons heldere weten daar invulling aan geven. Zo kunnen we ook intern informatie op meerdere manieren checken. Wat voelen we? Wat weten we daarover? Krijgen we dat ook helder te zien?

Als we twijfelen, of gaan nadenken hoe de ander de informatie gaat ontvangen, heeft dit meer te maken met het feit dat we zelf een drempel over moeten. Ikzelf vind het heel erg lastig om te praten over overleden dierbaren van mensen, als zij daar zelf niet eerst over begonnen zijn. Het voelt voor mij alsof ik met iets heel breekbaars bezig ben.
De docent geeft aan dat ik gebruik moet maken van mijn heldervoelen, om in te kunnen schatten hoe de andere persoon daarover denkt. Ik kan het ook letterlijk vragen en de docent geeft enkele voorbeelden om een conversatie te openen:

Voel je wel eens dat je overleden moeder bij je is?
Denk je dat je nog wel eens contact hebt met je overleden dierbare?

Soms is het antwoord zo simpel…….

Dan starten we met een oefening om eens te kijken wat er op dit moment schuurt in ons leven. Wat loopt er niet lekker of verandert er? Het is namelijk al iets wat je kan en dat wil terugkomen bij je. De berusting in het feit dat ik zou kunnen communiceren met overleden dierbaren neem ik als uitgangssituatie in de oefening. Mijn rationele en analytische mind hebben echt moeite met deze acceptatie en ik dacht dat het wel eens kon helpen om dit mee te nemen in de oefening. We moeten invoelen welke chakra’s hier mee gemoeid zijn, maar ik kan me niet concentreren.

Mijn gedachten dwalen af.
Er staat iemand links achter me, die leidt me af. Ik doe mijn ogen open, maar iedereen zit op een stoel, inclusief de docenten.
Ik sluit mijn ogen weer.
Ik voel een persoon, maar moet chakra’s voelen.
Ik schuif mijn stoel naar voren en de docent ziet dat. Ik mompel dat er iemand achter me staat. De docent bevestigd dat en vraagt of de docente mij even wil helpen.
Het lukt me niet meer om te luisteren naar de oefening.
Dan komt de docente achter me staan en legt haar handen op mijn schouders om me te helpen met gronden. Ik sluit mijn ogen weer en probeer weer te luisteren naar wat de docent verteld. Ik word iets rustiger, maar voel wel een soort strijd.
Dan fluistert de docente in mijn oor dat ik die energie maar door me heen moet laten gaan.
Ik weet niet goed wat ze bedoeld, maar denkbeeldig laat ik de persoon achter me dichterbij komen. Ik voel in ene verdriet opkomen. Stilletjes lopen er tranen over mijn wangen. Ik voel dat die energie in ene voor me knielt in de vorm van een persoon. Ik voel twee handen op mijn knieën rusten. Het is een enorme heldere energie. Ik voel de voorkant van mijn knieën koud worden. Ik voel echt een koude lucht voor me, maar de ramen en deuren van het lokaal zijn dicht. Er is geen airco. Ik voel kou…… Dan voel ik mijn linkerbovenarm beetgepakt worden. Ik open mijn ogen en zie dat de docente haar handen nog op mijn schouders heeft, en er verder niemand in mijn buurt is. WTF? Uit automatisme beweeg ik mijn arm om los te komen, van iets onzichtbaars…. Ik sluit mijn ogen weer. Dan voel ik het licht. Groot warm licht. Er zit echt iemand voor mij geknield.
Ondertussen neem ik waar dat de oefening voor de rest van de klas is afgelopen, en iedereen loopt stil naar buiten om te lunchen.
Nog steeds met mijn ogen dicht strek ik mijn armen uit naar voren. Ik wil die energie voelen, ik wil dat licht voelen en ik voel het. Ik voel enorm veel verdriet in mij. Ik moet huilen, huilen huilen. Dan neemt mijn hoofd het over. Wie is dit? Is dit mijn vader? Mijn schoonvader? Mijn oma? Mijn gids?
Het verdriet is geen verdriet om mijn overleden dierbare…… Dit is niet mijn vader, niet mijn schoonvader, niet mijn oma……
Dan word ik rustiger. Kalmer.
De docente blijft achter me staan, en mijn schouders vasthouden. Ze wrijft over mijn armen en rug als ik wat rustiger word. Als ik eenmaal rustig ben en mijn ogen open doe, laat ze los.

Ze komt naast me zitten en vraagt wat ik zojuist ervaren heb. Ik vertel haar precies wat ik voelde gebeuren en dat mijn hoofd zich ermee begon te bemoeien om te kijken wie het was. Maar terwijl ik vertel dat het verdriet wat ik voelde geen verdriet was over het verlies van een dierbaar persoon, wordt het vanzelf duidelijk dat het mijn gids was die me wilde helpen.
Ik voelde dat de persoon die in eerste instantie achter me ging staan, wilde helpen. Maar ik vind het zo vreemd om iemand te voelen staan, als ik niets kan zien in deze fysieke wereld.
Hetzelfde als met het beetpakken. Ik voel echt dat iemand me stevig beet pakt. Maar zie vervolgens niemand. Daar zit je dan met je rationele en analytische brein, dat te proberen te begrijpen.
De docente bevestigd dat zij een enorme liefdevolle vrouwelijke gids heeft gevoeld die enorm met mij begaan is. Er is heel veel onvoorwaardelijke liefde en steun voor mij van die gids. Het verdriet dat ik zo intens voelde was het enorme gevoel van heimwee.

Die middag oefenen we weer met het geven van een reading. We moeten proberen om van onze reading een mooi samenhangend verhaal te maken. Ik ben moe, op en voel me dankbaar. Het voelt alsof mijn gids nu dichterbij staat dan anders. Ik kan me niet goed concentreren en ook de reading die ik krijg van de docent blijft niet echt hangen in mijn hoofd. Het belangrijkste wat blijft hangen is dat ik makkelijk contact maak met de kosmische wijsheid, maar daarmee soms het contact hier met mijn medemensen op aarde verlies. Het zou veel beter zijn om in verbinding te blijven als ik wijsheid en informatie vanuit de kosmos ophaal om hier in te kunnen zetten.

Die avond en enkele dagen erna voel ik enorme dankbaarheid voor de aanwezigheid van mijn gids. Ik voel dat ik geholpen word en besluit te proberen om iedere dag te mediteren. Mijn gedachten leegmaken en gewoon even zijn in het moment.

Myst